شب است و تنهایی در این اتاق تاریک و سرد

نگاهم را با نگاهش در امیخته ام

چه صبور است!!!!!!!

چه سفید روی!!!!!

تنها سخن میگویم

بی آنکه دلیل حرفها و اشکهایم را بپرسد!!!

تلئلوی خورشید مرا به خود می آورد

نورش را به رخ دل تاریکم میکشد

نگاهم را به او دوختم!

همچنان سکوت در برگرفته و شانه ای برای تنهایی هایم

آری،دیوار سرد اتاقم تنها شریک دلتنگی هایم است...